Zapis streamu z 29.08.2019. Cierpieliśmy okrutnie oglądając na żywo „Paradox” (2018) z Neilem Youngiem na Netfliksie. Bardzo przepraszam za jakość transmisji.
Gdyby ktoś poprosił mnie o opisanie jednym słowem charakteru kina Pedro Almodóvara, to powiedziałbym, że jest ono sentymentalne. Mógłbym też zaprosić pytającą osobę na seans Bólu i blasku – filmu nie tylko autoterapeutycznie podchodzącego do biografii samego artysty, lecz również opowiadającego o relacji kina ze wspomnieniami.
Podobnie jak Louise nad morzem, nowe dzieło francuskiego animatora, Jean-François Laguionie’a (współpracującego tym razem z Xavierem Picardem), La Voyage du Prince, jest filmem niezwykle refleksyjnym.
W swoim dziewiątym pełnym metrażu, Quentin Tarantino wraca do fabularnej recepty, którą bawił się w Bękartach wojny. Na tle prawdziwych, historycznych wydarzeń, buduje fikcyjną opowieść, powoli układając kolejne cegiełki pod konstrukcję alternatywnej rzeczywistości. Oto sposób faceta wyka
Oto do Portugalii przyjeżdżają goście ze Wschodu, chcąc przysłużyć się pokłosiu Rewolucji Goździków, która najpierw zatrzęsła posadami faszystowskiej dyktatury Marcela Caetana, by później w wyniku puczu skutecznie ją obalić. Mamy rok 1975, czyli pełny rok po Rewolucji, która zaczęła zbierać plony.
Zapis streamu z 15.08.2019. Oglądałem na żywo „Temple” na Netfliksie i rozmawiałem o rzeczach.
Wilcox jest laurką złożoną dzisiejszym eremitom, dla których mistycznym przeżyciem jest świadome porzucenie kapitalistycznego świata ludzi i bogów na rzecz coraz to bardziej zagrożonego ludzką chciwością świata bestii.
Wątek autotematyczny (akt kręcenia filmu, reklamy) płynnie przechodzi w dokument i współpracę twórców z lokalną społecznością, a opowieść o początkach homo sapiens miesza się z doświadczeniem współczesnej turystyki – zarówno tej lokalnej (dziewczyna podążająca szlakiem miłości swoich rodziców), jak i postkolonialnej (para turystów ze Stanów Zjednoczonych, którzy potrafią dogadać się tylko w swoim języku).
Poczuwam się do pewnego obowiązku, by wyjaśnić, dlaczego właściwie wyszedłem z tego filmu, wyznając przecież zasadę – jeżeli wchodzę, to oglądam do końca.
To balansowanie na granicy rzeczywistości wychodzi 30-letniemu reżyserowi bardzo dobrze. Potrafi on zahipnotyzować widza, wzmocnić projekcję-identyfikację (tu bardzo mocno działa 3D), więź widza z bohaterem oraz wrażenie przenikających się światów.
Kinogawęda to podcast poświęcony tematom około-filmowym oraz światopoglądowym.
W drugiej Kinogawędzie opowiadam o tegorocznej, pandemicznej, 93 edycji Oscarów oraz o obecności osób niepełnosprawnych podczas gali.
The post Kinogawęda: Oscary i osoby niepełnosprawne first appeared on Zawieszony.pl.
