Portret kobiety w ogniu to jednak nie tylko zgrabny, kobiecy melodramat. To film stworzony przez kobietę, w którym za scenariusz, zdjęcia i montaż odpowiadały kobiety, a na ekranie, poza krótkimi, anonimowymi momentami na początku i pod koniec filmu, pojawiają się tylko kobiety.
Obrazy, którymi karmi nas Diaz wciąż hipnotyzują i skłaniają ku kontemplacji oraz duchowemu przeżywaniu filmu, realizując założenie twórcy: „totalnego kinowego doświadczenia”.
Film Pozdorovkina oczyszcza ludzkie sumienia, winą za całe zło, spadające na pracowników, których prawa są ograniczane, obarczając postęp technologiczny.
Celem Mainga jest zwrócenie uwagi społecznej na problem opartej na systemie kwotowym polityki nowojorskiej policji.
Najlepsi przyjaciele to historia – uwaga, uwaga – „oparta na faktach”. Podobno pomysł na scenariusz wziął się z dawnej, wspólnej podróży Wiseau i Sestero, kiedy to Tommy podejrzewał swojego kompana o spiskowanie w celu odebrania mu życia.
By zdać sobie sprawę, jak trudno nakręcić solidny materiał w niewielkiej przestrzeni, wystarczy wyobrazić sobie jazdę zapchaną ludźmi windą (lub – pozostając w klimacie Głowicy – w pękającym w szwach metrze). Brakuje miejsca na złapanie oddechu, a co dopiero na zmieszczenie kamery.
Melodramat kobiecej miłości osadzony w męskocentrycznym, gejowskim świecie, a w tle intryga zamaskowanego mordercy nożującego kolejnych aktorów.
W tle ekspozycji bohaterów (brutalne samobójstwo, palenie kościołów, sztuczny, radykalny zlepek światopoglądowy, nożowania) znajdzie się miejsce dla kontekstu. Być może celem przedstawienia sielankowego krajobrazu kwitnącego w latach 80.
Opierając scenariusz filmu na mandze autorstwa Kyoko Okazaki o tym samym tytule, opowiada o grupie nastolatków obarczonych problemami dojrzewania. Akcja ma miejsce w latach 90., tj. w pierwszym bardziej kryzysowym momencie dla Kraju Kwitnącej Wiśni.
Idąc drogą swoich kolegów po fachu, Yeo Siew Hua podejmie temat samotności, alienacji społecznej, niemożności komunikacji (które to motywy znamy doskonale na przykład z kina Tsai Ming-lianga), a także efektów ekspansji – w tym wypadku również terytorialnej – dzikiego kapitalizmu (Zhangke Jia mógłby się uśmiechnąć).
Kinogawęda to podcast poświęcony tematom około-filmowym oraz światopoglądowym.
W drugiej Kinogawędzie opowiadam o tegorocznej, pandemicznej, 93 edycji Oscarów oraz o obecności osób niepełnosprawnych podczas gali.
The post Kinogawęda: Oscary i osoby niepełnosprawne first appeared on Zawieszony.pl.
