Wszyscy jesteśmy introwertykami
“Może pora z tym skończyć” można bez wątpienia nazwać solipsystyczną fantazją Kaufmana. Choć nie wiemy, kto patrzy, wiemy, że jest to osoba samotna (…)
Wiarygodność przepalona w elektrowni
“Planet of the Humans” w niedługim czasie od publikacji przekroczył próg 6 milionów obejrzeń oraz obrósł w grubą warstwę kontrowersji. Choć Moore przyzwyczaił widzów…
Biały, biały dzień – biała, biała męskość
Dzieło Pálmasona można traktować jako dekonstrukcję tradycyjnie rozumianej męskości, a zmagania głównego bohatera jako element procesu przełamywania tego wzoru.
Nędznicy – to nie jest dobry rap
Świat “Nędzników” to świat wyjęty prosto z rapu. Tu nie chodzi o spójny obraz społeczny, ani o podjęcie narracji za pomocą lokalnych mikrohistorii. Chodzi o wywołanie silnych emocji za pomocą ogólnego wyobrażenia na temat ulicznej dżungli…
Małe kobietki – dojrzałe kobiety
Gerwig, być może jako pierwsza spośród adaptujących dzieło Alcott, potrafiła czytać między wierszami – tak jakby powieść Alcott musiała doczekać odpowiednich czasów i odpowiedniej wrażliwości. Jakby musiała czekać na kobietę.
Proxima – kobieca frontiera
“Proxima” opowiada historię astronautki, Sary (wspaniała Eva Green), która stara się połączyć poświęcenie dla swojej pracy i pęd zdobywania nowej frontiery z poczuciem macierzyńskiego obowiązku i miłością do swojej córki, Stelli.
1917 – to nie jest święto wiosny
Sam Mendes stara się sportretować doświadczenie wojny, grozę oczekiwania na rozwiązanie konfliktu oraz życie w okopach. Co więcej, wykorzystuje w tym celu monumentalny mastershot…
Psy 3 – ostatni cynicy
Skoro Psy można było analizować jako zwierciadło męskiego świata tuż po transformacji, możemy przyjąć, że ostatnia część serii, Psy 3: w imię zasad, która właśnie trafiła do kin, będzie portretem męskości po ponad 30 latach od 89 roku.
Miejsca graniczne – recenzja “Lighthouse”
Bohaterowie Eggersa trafiają do miejsc granicznych, gdzie żaden ze światów nie ma pełnego wpływu, lecz nieustannie walczy i ściera się ze swoją drugą stroną. To miejsca, w których żyją mity, przekazy, wierzenia i bajędy.
Gdy emocje wybuchają – recenzja “Supernovej” Bartosza Kruhlika
Bartosz Kruhlik zaliczając Supernovą debiut reżyserski, zdaje się doskonale zdawać sprawę z napięć które drzemią w polskim społeczeństwie. Młody twórca odważnie rozdrapuje rany i poczucie niesprawiedliwości i na nich buduje prosty, lecz zaskakująco skuteczny i wciskający w fotel, thriller.
Patreon
Wesprzyj mnie na Patreonie!
Współprazuję z:
