Site Loader

Grecką Nową Falę charakteryzuje emocjonalna impotencja. Sztywność, dystans, chłód, mechaniczność, niezależnie jak ją nazwiemy, owa niezdolność do komunikacji z drugim człowiekiem i głębokie poczucie alienacji są fundamentalne dla współczesnego greckiego kina z Yorgosem Lanthimosem na czele. Można było się spodziewać, że debiutująca pełnym metrażem Księżyc, 66 pytań Jacqueline Lentzou, wyrósłszy na greckiej tradycji, powieli znany schemat głęboko ironicznej, czarnej, greckiej komedii. I choć nie da się ukryć rodzimych dla reżyserki emocjonalnych tropów, schemat zostaje przełamany powiewem świeżości.

Paris jest chory i nie jest już w stanie samodzielnie funkcjonować. Do Aten po latach powraca więc jego jedyna córka, Artemis. Zarówno dla niej, jak i ojca, będzie to okazja na rozliczenie się z przeszłością i poznanie się bliżej niż kiedykolwiek wcześniej. W kinie, w którym tak trudno o odnalezienie wspólnego języka, Artemis i Paris odnajdują go we wspólnym przeżywaniu traumy – niezbyt przyjemnych wspomnień wychowawczych (łamanych jedynie przez pół-zapomniane, rodzinne nagrania VHS, na których obecne role bohaterów były odwrócone – to Paris opiekował się Artemis, kiedy ta była dzieckiem), ale przede wszystkim wymuszonej przez los opieki oraz obojętności pozostałej części rodziny, odżegnującej się od pomocy.

Nowe Horyzonty – materiały prasowe

Kluczem, za pomocą którego Lentzou łamie niemożliwą, wydawać by się mogło, barierę emocjonalną między bohaterami, stają się wspólne posiłki. To one sprawiają, że emocje – zarówno te pozytywne, jak budzący sympatię śmiech, jak i negatywne, smutek, żal – stają się możliwe. To obecność społecznej konwencji, naturalnej zarówno dla ojca, jak i córki, umożliwia im odnalezienie wspólnego języka. Choć Artemis mogłaby odwrócić wzrok, wstać i odejść od stołu, zostaje przy ojcu, trzymana powoli rodzącą się na nowo więzią.

Młodej, greckiej twórczyni daleko do mizantropii Lanthimosa. Zamiast ironii i ponurego portretu lichej kondycji ludzkiej, Lentzou szuka dla swoich bohaterów drogi porozumienia, nawet jeśli zadanie miałoby się okazać niemożliwe do wykonania. Księżyc, 66 pytań jest pod tym względem bliższy humanizmowi Japońskiej Nowej Fali, gdzie jedno przytulenie w filmie jest tak bogate w emocje, że patrzy się na nie z duszą na ramieniu i krwawiącym sercem, niż greckiemu czarnemu komizmowi.

Księżyc, 66 pytań nie jest filmem skomplikowanym i wcale nie musi takim być, żeby być skutecznym. Tam, gdzie Lanthimos przekreśliłby jakąkolwiek możliwość komunikacji, Lentzou pozostawia otwartą możliwość – być może wciąż jeszcze nie jest za późno, by spróbować się zrozumieć. Doskonałym podsumowaniem filmu greckiej reżyserki staje się hit z 1982 roku, akompaniujący napisom końcowym, Words don’t come easy F. R. Davida. ♫ How can I find a way to make you see I love you? ♫

Liked it? Take a second to support me on Patreon!
Become a patron at Patreon!

Mateusz Tarwacki

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Patreon

Wesprzyj mnie na Patreonie!
Become a patron at Patreon!

Kinogawęda

Współprazuję z:

Laura Przybylska
Laura Przybylska

Archiwa