Locarno: marionetki i hipnoza
Lipman miesza różne porządki łamiąc czwartą ścianę, nadając lalkom status równy lalkarzom, ożywiając je nie tylko fizycznie, lecz również karmiąc je ontologicznymi lękami.
Lipman miesza różne porządki łamiąc czwartą ścianę, nadając lalkom status równy lalkarzom, ożywiając je nie tylko fizycznie, lecz również karmiąc je ontologicznymi lękami.
Cień ojca nie jest typowym coming-of-age, w którym należy oczekiwać pogodnego rozwiązania problemów lub przynajmniej skutecznego przejścia procesu dorastania. Gabriela Amaral tworzy film ponury, a mroczne napięcie nie tylko wynika z bliskości śmierci, obok której dorasta dziewczynka.
Bohaterowie Eggersa trafiają do miejsc granicznych, gdzie żaden ze światów nie ma pełnego wpływu, lecz nieustannie walczy i ściera się ze swoją drugą stroną. To miejsca, w których żyją mity, przekazy, wierzenia i bajędy.
Na temat Midsommar, najnowszego filmu jednego z przodowników stajni A24, Ariego Astera, padło już wiele słów. Można skupiać się na analizie proponowanej przez samego twórcę, czyli – jak to Aster ujmuje – „apokaliptycznego rozpadu związku”, paraboli toksycznych relacji lub wkraczającej na pierwszy plan odbioru filmu groteskowej i zaskakująco trafnej wycieczki w kierunku antropologii kultury.